Rottahuis

Op de plek waar nu de Markthal staat in Rotterdam, legden medewerkers van de afdeling Archeologie plattegronden bloot van zes huizen die op deze plek stonden. De huizen zijn tussen ongeveer 950 en 1050 gebouwd. De plattegronden, maar ook andere resten en sporen die gevonden zijn, laten zien hoe de mensen leefden in die tijd. De jongste boerderij is in circa 1015 gebouwd en kreeg de naam Rottahuis. In Vlaardingen is gewerkt aan de herbouw van het Rottahuis. De officiële onthulling is aankomend weekend tijdens de Nationale Archeologiedagen.

Het Rottahuis

Het Rottahuis was een klein onderkomen, een zogenaamde prestedelijke woning met twee ruimtes. Er was een leefplek voor de bewoners met een haard, waar ze waarschijnlijk woonden, aten en sliepen. Er was ook voor huishoudelijke en ambachtelijke activiteiten een ruimte. Het huis heeft een werkplaats waar ze gereedschap maakten, potten bakten of andere werkzaamheden uitvoerden.

Vondsten Rotta

Uit de archeologische grondboringen bleek dat bewoningssporen uit de tijd van Rotta op de locatie van de Markthal aanwezig waren. Hoe die sporen er precies uitzagen was op dat moment nog onduidelijk. Dankzij de opgraving is dat nu bekend: in de bodem lagen de resten van maar liefst zes opeenvolgende huizen gebouwd op een terp. Deze sporen, die ruim duizend jaar oud zijn, bevonden zich zo’n tien meter onder het maaiveld. Onderzoek van de afdeling Archeologie laat zien dat de inwoners van Rotta vanaf de negende eeuw hun woningen bouwden op lichte verhogingen aan weerszijden van de Rotte. Dit riviertje stroomde ter plaatse van de huidige Binnenrotte, om bij de Wijnhaven uit te monden in de Maas. In Rotta woonden boeren: ze leefden van akkerbouw en veeteelt en dreven waarschijnlijk ook handel.

Nederzetting Rotta

De nederzetting Rotta tekent zich af als een bewoningslint aan weerszijden van de Rotte. Er stonden huizen op licht verhoogde erven, een soort terpen. Met sloten werd het omliggende veengebied ontwaterd en geschikt gemaakt voor akkerbouw en veeteelt. De naam Rotta komt voor het eerst voor in een oorkonde uit 1028, waarin wordt verwezen naar een kerk van Rotta. De locatie van deze kerk is tot op heden niet bekend. Het einde van Rotta wordt vaak gekoppeld aan wateroverlast en hevige overstromingen rond het midden van de twaalfde eeuw. Maar het kan ook een geleidelijke ontwikkeling zijn geweest, waarbij de bewoning op verschillende momenten en op verschillende plaatsen ophield.